رئیس ارتش انگلیس گفته است که انتظار دارد تا دهه ۲۰۳۰ حداکثر یک چهارم سربازان بتوانند ربات باشند. سر نیک کارتر یک ژنرال انگلیسی که در بوسنی ، کوزوو ، افغانستان و بصره خدمت کرده بود اظهار کرد: “من گمان می کنم ما می توانیم یک ارتش ۱۲۰،۰۰۰ نفره داشته باشیم که ۳۰،۰۰۰ نفر از آنها روبات باشند.”
در مقاله ای به نام اینترنت اشیا Battle نبرد – که توسط آزمایشگاه تحقیقات ارتش ایالات متحده در سال ۲۰۱۶ منتشر شده است – نویسندگان جبهه های جنگ آینده را متشکل از تقریباً کامل از روبات ها تصور می کردند. هواپیماهای بدون سرنشین شناسایی در ابعاد و توانایی مشابه سنجاقک ها برای جستجوی دشمن وارد ساختمان می شوند. سپس هواپیماهای بدون سرنشین بزرگتر و سایر سیستم های تسلیحاتی خودکار برای انجام نبرد فراخوانده می شوند.
کشورها در سراسر جهان تحقیقات خود را در مورد ربات های نظامی – از زیردریایی های بدون سرنشین گرفته تا سربازان خودمختار مانند “ایوان ترمیناتور” افزایش داده اند. تمایل برای سلاح سازی هوش مصنوعی و رباتیک به مسابقه تسلیحات هسته ای تشبیه شده است. کارشناسان خواستار وضع قوانین و هنجارهای بین المللی شده اند که می تواند به جلوگیری از وقوع حوادث و پیامدهای مخرب کمک کند.
کارتر در مصاحبه بعدی با آندرو مار از بی بی سی گفت: “اگر ۱۰ سال دیگر پیش بینی کنم ، شک نکنم که جنگ متفاوت خواهد بود ، در آینده ربات هایی در میدان جنگ ما وجود خواهند داشت – امروز نیز وجود دارند.”
در سال ۱۹۸۳ ، سیستم هشدار زودهنگام پتروف از پرتاب پنج موشک بالستیک قاره پیما از ایالات متحده خبر داد. پتروف از غریزه انسانی خود استفاده کرد تا به درستی تشخیص دهد که خطایی در سیستم وجود دارد و تلافی نمی کند – چیزی که می توانست جهان را به جنگ هسته ای تمام عیار بکشاند.
اگر قضاوت را تنها به یک سیستم بسپاریم ، جهان امروز مکانی بسیار متفاوت خواهد بود. ممکن است با نظامی کردن فن آوری های جدید، میلیاردها نفر می مردند و قسمتهای زیادی از زمین غیرقابل سکونت می شدند.

---

---